Romke Hoogstra
Potdomme, ik word oud! Dat was geloof ik het eerste wat ik dacht toen ik de eervolle uitnodiging ontving om de oprichting van Tinck te vieren. Alweer 35 jaar geleden! Van die hele oprichting kan ik me geen bal herinneren, wat natuurlijk naadloos past in het proces van aftakeling dat met ouder worden gepaard gaat. En wordt met die oprichting nu bedoeld de opening van het eigen pand van Tinck aan de Van Echtenstraat? Of moet ik denken aan de activiteiten van Tinck in het Groene Kruisgebouwtje aan de Hupperdepupstraat (in de buurt van de Hoofdstraat, schuin achter de Hema), waar voor zover ik me herinner op zaterdagen gedanst kon worden. Of was dat niet Tinck?
Hoe dan ook, in de sociëteit aan de Van Echtenstraat was ik één keer per week te vinden. Soms vaker als het kon (lees: als mijn vader het mij toestond). Van de begane grond weet ik niet veel meer, van de eerste verdieping des te meer. De trap naar boven leidde rechtstreeks naar het hokje van de DJ (in mijn tijd Willem Koster uit Hollandscheveld, hij draaide Whole lotta love van Led Zeppelin, Hey Jude van The Beatles - hij had thuis trouwens alle elpees van de Fab Four – Atlantis van Donovan, After the Goldrush van Neil Young, True love that's a wonder van The Shoes of The Sandy Coast, Hello I love you van The Doors. Laatste plaat was altijd van Booker T and the MG's, titel ben ik vergeten). Bovenaan de trap rechts was een ruimte waar ik zelden kwam. In de andere ruimte, waar het DJ-hok was, daar gebeurde het! Om te beginnen bekleedde ik daar de uitermate belangrijke functie van barkeeper. Tsjongejonge, wat was ik interessant! En, leuke bijkomstigheid, als je werkte kostte een biertje (toen nog pilsje geheten) slechts 15 cent. Dat was een dubbeltje minder dan de klanten, c.q. soosleden betaalden. Nog interessanter dan achter de bar staan, was het zitten aan de andere zijde van de bar. Barkrukken met rieten zittingen, rugleuning met van die knoppen erop. Op die barkrukken belandde ik, als het goed was, na het dansen. Op het dansvloertje kwam ik pas terecht na lang aarzelen, en het uithalen van kunstgrepen, waarbij de hamvraag altijd luidde: durf ik dat ene meisje te vragen om te dansen, en zo ja, hoe kleed ik die vraag zo origineel mogelijk in met een zo laag mogelijk afbreukrisico? Mijn vriend Harry Bouma en ik konden uren ouwehoeren over leuke ten-dans-vraag-openingszinnen. Harry had makkelijk lullen; die had al heel jong verkering met Grietha de Boer, volgens velen het mooiste meisje (de term lekker ding bestond nog niet; lekker stuk trouwens wel) van het Menso Alting College. Vond ik niet, ik vond Geralda Borgman (wat een korte rokken had die!!) en Erna Ham de mooisten.
Maar goed, het ging over het dansen en de barkrukken met de knoppen. Dat dansen ging volgens een bepaald ritueel. Eerst werkte je wat swingende nummers af, en daarna ging je slow dansen of schuifelen. Favoriete schuifelnummer: Need your love so bad van Fleetwood Mac. Bij het slagen voor de complete test (swingen en schuifelen) vroeg ik het meisje of ze iets wilde drinken. Bij een bevestigend antwoord ging het met knikkende knieën naar de barkrukken met de knoppen, waar het echte zenuwslopende werk begon: ik moest een gesprek gaande zien te houden. Daarin probeerde ik intelligent, humoristisch, gevoelig en romantisch over te komen (tenminste, dat leek mij wel handig. Van mijn uiterlijk meende ik het niet te hoeven hebben). Afhankelijk van haar reacties werd het gesprek gelardeerd met non-verbaal gehampel, c.q. gedoe met elleboog en onderarm. Als het idee voorzichtig begon te rijpen dat er kansen lagen, kwam mijn elleboog op de punt van de dichtst bij mij zijnde knop van haar barkrukleuning terecht. Als ik iets meer zekerheid rook, gleed mijn elleboog door richting punt van de andere knop van haar barkrukleuning. Als er bijna niets meer mis kon gaan, kwam die elleboog daar definitief aan, oftewel mijn onderarm lag nu ogenschijnlijk nonchalant (maar met nerveus trillende spieren) achter haar rug, steunend op beide knoppen van haar barkrukleuning. Als ze dan een tijdje later aankondigde dat ze naar huis wilde, en mijn vraag om haar thuis te brengen positief beantwoordde, waren drie dingen zeker: ik was verliefd, had verkering en zuchtte een paar weken later onder de ergste aller pijnen: die van het liefdesverdriet.
Eén ding zal ik trouwens de rest van mijn leven nooit vergeten. Ik had een keer een meisje thuisgebracht (de term versieren bestond volgens mij ook nog niet) en keerde zo trots als een pauw terug in Tinck. Toen ik bovenaan de trap aankwam, stelde iemand die kennelijk getuige was geweest van mijn verovering een nogal prozaïsche vraag: 'Hej d'r nog emm'n bie de batterije pakt?' In mijn huidige kennissenkring is dit inmiddels een gevleugelde uitspraak. Overigens beantwoordde ik de vraag destijds met een stalen gezicht met ja. Natuurlijk was dat een leugen. Ik zat toen niet aan 'batterijen', ook niet aan billen of borsten. Ik zat eigenlijk helemaal nergens aan. Een beetje tongen (toen nog tongzoenen geheten), daar hield het wel mee op.
Treurig, maar waar, dit is het belangrijkste dat bij mij opkomt als ik terugdenk aan Tinck. En verder, wat weet ik verder nog? Het zijn flarden. Ik herinner me vaag dat we oecumenische diensten organiseerden (ik meen in de Goede Herder kerk), en af en toe regelden we ook een optreden van een bandje in Tinck, geloof ik. Verder schieten er vooral namen door mijn hoofd. De eerste is die van Klaas Spreen, voorzitter, initiator en drijvende kracht. Had ik wel respect voor. Uiteraard komt de al genoemde Harry Bouma boven. Na de middelbare school zijn we elkaar uit het oog verloren, maar een jaar of tien, twaalf geleden kwamen we elkaar tegen op een dorpsplein in Frankrijk. Hij bleek met vrouw (Grietha dus) en kinderen op dezelfde camping te staan als wij (mijn inmiddels ex-vrouw, kids en ikzelf). Dat was wel even gezellig. Tegenwoordig treffen we elkaar met enige regelmaat in de businessruimte van FC Groningen. Harry is iets hoogs bij het Noorderpoortcollege (een verzamelnaam van een giga-hoeveelheid scholen in stad en provincie Groningen). Roel Groenhof komt bij me op. Nog steeds bevriend met Harry, woont ook in Groningen en zijn kinderen gaan geloof ik naar dezelfde middelbare school als mijn oudste twee. Roel heeft dacht ik psychologie gestudeerd, is nu iets van adviseur en ik gok dat hij in een Volvo V70 rijdt. Willem Koster nestelt zich uiteraard op mijn netvlies. Kwam ik een paar jaar geleden nog wel eens tegen in het uitgaansleven (maar ik ben uitgestapt) en later in het supportershome van FC Groningen. Is uitbater van café Koster aan de Carolieweg in Groningen. Evert Everts, geweldig leuke vent uit Hollandscheveld, brildragend. Meer dan twintig jaar niet gezien. Benieuwd hoe het met hem is. Kon altijd heel best met hem ouwehoeren. Geke Timmerman heb ik in Tinck ontmoet. Was ouder dan ik, maar had desondanks een tijdje verkering met me toen ik in 4 Atheneum zat. Ze woonde aan de Buizerd. Haalde ik vaak op van de rubberfabriek (Ruma?), waar ze werkte. Dan gingen we meestal even naar Het Wiel, een koffiesjop (in de ouderwetse zin van het woord) tegenover het MAC. Dat jaar bleef ik zitten, na de grote vakantie ging de verkering uit. Jan Kroesen of Kroese was mijn opvolger. Geke had ook nog een vriendin, Elly. Woonde aan de Schutstraat of Het Haagje. Ging enige tijd met Aarnoud Meijers, mijn vroegere buurjongen en vriend aan de Vondelstraat. Aarnoud woont al jaren in het westen des lands, zijn ouders nog steeds aan de Vondelstraat, nummer 9. Andere meiden. Er was nog een Geke, achternaam vergeten. Kort donker haar, heel aardig iemand, prachtig lichaam. Heb ik één keer naar huis gebracht. Dinette Hartman vond ik wel een lekker ding. Brutaal, blond, wipneus, spannende kleren.Woonde aan de Bentinckslaan, geloof ik. Was bevriend met de al eerder genoemde Erna Ham, die nauwelijks in Tinck kwam, maar met wie ik wel een tijdje verkering heb gehad. Werkte op zaterdagmiddag bij de bakker (Blanken, geloof ik). Mijn ouders vonden har een flinke meid. Hilda of Hilde Westra herinner ik me ook nog. Woont in Groningen, kom ik wel eens tegen, maar spreek ik nooit. Zusje van Aly, die met Bennie Hartman is getrouwd. Heb ik later nog eens ontmoet in hun kledingzaak aan de Tamboerpassage. Zijn volgens geruchten zwaar Gereformeerd. En daarmee is het wel zo'n beetje gebeurd.
Ik besluit de website van Tinck te raadplegen, misschien schiet me dan nog iets te binnen. Er staan foto's op. Geen bekenden, behalve de onvermijdelijke Harry Bouma (woeste baard, lange haren; hij is nu kaal). Op één foto zie ik Harry met Steven Fischer. Kwam wel eens in mijn voormalige stamkroeg de Padangbar, jaren niet meer gezien. Andere gefotografeerde personen zijn mij volstrekt vreemd.
De lijst van genodigden dan. Die levert meer aanknopingspunten op. Leo (tegenwoordig Lejo) Bouma, broer van Harry. Woont in Groningen, kom ik wel eens tegen. Aardige jongen. Hé, Bart Blanken. Leuke vent, donker haar, gulle lach. Getrouwd met Dinette Hartman, begrijp ik. Jan Otto Blanken en Sjoukje Nijdam. Woonden een aantal jaren geleden nog in Roden. Ik heb nog wel eens tegen Jan Otto gevolleybald. Sjoukje, blond en heel aardig. Zus van Bep, die tegenwoordig Berber heet; komt veel in café de Pintelier, superslank, jarenlang verkering gehad met Wiendelt Hooijer, maar inmiddels alweer heel lang bij een kunstenaarstype met hoed.
Menno van Dorsten staat op de lijst. Is van mijn tijd. Had dacht ik steil haar. Verder geen herinneringen, maar als hij er is op 27 maart zal ik hem zeker herkennen. Familie Dunnink. Mijn zus zat bij Geertje Dunnink in de klas, maar of ze van dezelfde tak van de familie is? Evert Everts en Roel Groenhof staan op de lijst. Roel Hartman, ken ik nog. Steil haar met bril? Ben (voorheen Bennie) Hartman en Aly Westra zie ik staan. En dan Gerard Hendriksen en zijn vrouw Anneke. Kan me niet herinneren dat Gerard een Tincker was. Ik ging wel met hem om. Logeerpartijen bij opa en oma, en ooms en tantes enzo, en zomervakanties in het buitenland met zijn en mijn ouders en zussen. Gerards vader Bertus heeft nog wel eens contact met mijn vader. Willem Hersevoort staat erop. Kwam aan de Vondelstraat 11 te wonen toen wij naar de Van Limburg Stirumstraat verhuisden. Leuk om hem weer te zien. Bert Hooijer… Daar waren er wel honderd van in Hoogeveen. Ik vermoed dat déze Bert de broer is van Wiendelt. En dan Aly Koster. Naam komt me bekend voor, maar er komt geen gezicht voorbij. Heeft een exotische achternaam gekregen, Jarra Ricardo. Theo Jassies. Naam ken ik, maar verder roept het niets bij me op. Wim Koster, al genoemd. En, jawel, Jan Kroesen (met N dus) en Geke Timmerman.. Ga ik een ex ontmoeten op 27 maart? Janet van der Wal. Als ze de dochter is van Lo en Mien, weet ik precies wie het is. Hartstikke leuk mens, net als haar oudere zus Saskia. Aede en Harmen Oostra, zoons van de dominee, rooie Theo. Geert Potjewijd. Ken ik wel, weet ik niets meer van. Aparte snuiter, geloof ik. Hans Slaa en Han de Boer. Hans, zoon van onze kapper aan de Hoofdstraat; Han is de jongere zuster van Grietha. Klaas Spreen is getrouwd met Ali Everts, maak ik op uit de lijst. Is Ali een zus van Evert? Jan Veenstra dan. Aardige gozer, kwam uit Noordscheschut, sluik lang haar. Tegenwoordig woordvoerder van Essent.
En dan is de lijst op. Ik zie nog één mogelijkheid om mijn Tinck-geheugen wat op te porren: ik ga kijken in oude foto-albums. Het resultaat liegt er niet om. Maar liefst vier foto's. Eén is genomen op mijn zeventiende verjaardag. Na een zitje bij ons thuis zijn we kennelijk verkast naar Tinck. Dat maak ik op uit de foto waarop ik mezelf terugzie terwijl ik in Willems DJ-hokje een plaat opzet. De andere drie foto's betreffen een wereldkampioenschap dat we met Tinck hadden georganiseerd. Jawel, een wereldkampioenschap. En wel het wereldkampioenschap pannenkoeken eten………..
Ontroering maakt zich van me meester, een traan welt op. Wat een keurige jeugd heb ik toch gehad. Niks geen sex, drugs en rock en roll. Niks batterijen, borsten en billen. Nee, oecumenische diensten organiseren en pannenkoeken eten.
Dat belooft wat voor de 27ste maart!
Romke Hoogstra Groningen, 9 maart 2004
NB De deelnemers lijst is om privacy redenen verwijderd van de site.
Hoe dan ook, in de sociëteit aan de Van Echtenstraat was ik één keer per week te vinden. Soms vaker als het kon (lees: als mijn vader het mij toestond). Van de begane grond weet ik niet veel meer, van de eerste verdieping des te meer. De trap naar boven leidde rechtstreeks naar het hokje van de DJ (in mijn tijd Willem Koster uit Hollandscheveld, hij draaide Whole lotta love van Led Zeppelin, Hey Jude van The Beatles - hij had thuis trouwens alle elpees van de Fab Four – Atlantis van Donovan, After the Goldrush van Neil Young, True love that's a wonder van The Shoes of The Sandy Coast, Hello I love you van The Doors. Laatste plaat was altijd van Booker T and the MG's, titel ben ik vergeten). Bovenaan de trap rechts was een ruimte waar ik zelden kwam. In de andere ruimte, waar het DJ-hok was, daar gebeurde het! Om te beginnen bekleedde ik daar de uitermate belangrijke functie van barkeeper. Tsjongejonge, wat was ik interessant! En, leuke bijkomstigheid, als je werkte kostte een biertje (toen nog pilsje geheten) slechts 15 cent. Dat was een dubbeltje minder dan de klanten, c.q. soosleden betaalden. Nog interessanter dan achter de bar staan, was het zitten aan de andere zijde van de bar. Barkrukken met rieten zittingen, rugleuning met van die knoppen erop. Op die barkrukken belandde ik, als het goed was, na het dansen. Op het dansvloertje kwam ik pas terecht na lang aarzelen, en het uithalen van kunstgrepen, waarbij de hamvraag altijd luidde: durf ik dat ene meisje te vragen om te dansen, en zo ja, hoe kleed ik die vraag zo origineel mogelijk in met een zo laag mogelijk afbreukrisico? Mijn vriend Harry Bouma en ik konden uren ouwehoeren over leuke ten-dans-vraag-openingszinnen. Harry had makkelijk lullen; die had al heel jong verkering met Grietha de Boer, volgens velen het mooiste meisje (de term lekker ding bestond nog niet; lekker stuk trouwens wel) van het Menso Alting College. Vond ik niet, ik vond Geralda Borgman (wat een korte rokken had die!!) en Erna Ham de mooisten.
Maar goed, het ging over het dansen en de barkrukken met de knoppen. Dat dansen ging volgens een bepaald ritueel. Eerst werkte je wat swingende nummers af, en daarna ging je slow dansen of schuifelen. Favoriete schuifelnummer: Need your love so bad van Fleetwood Mac. Bij het slagen voor de complete test (swingen en schuifelen) vroeg ik het meisje of ze iets wilde drinken. Bij een bevestigend antwoord ging het met knikkende knieën naar de barkrukken met de knoppen, waar het echte zenuwslopende werk begon: ik moest een gesprek gaande zien te houden. Daarin probeerde ik intelligent, humoristisch, gevoelig en romantisch over te komen (tenminste, dat leek mij wel handig. Van mijn uiterlijk meende ik het niet te hoeven hebben). Afhankelijk van haar reacties werd het gesprek gelardeerd met non-verbaal gehampel, c.q. gedoe met elleboog en onderarm. Als het idee voorzichtig begon te rijpen dat er kansen lagen, kwam mijn elleboog op de punt van de dichtst bij mij zijnde knop van haar barkrukleuning terecht. Als ik iets meer zekerheid rook, gleed mijn elleboog door richting punt van de andere knop van haar barkrukleuning. Als er bijna niets meer mis kon gaan, kwam die elleboog daar definitief aan, oftewel mijn onderarm lag nu ogenschijnlijk nonchalant (maar met nerveus trillende spieren) achter haar rug, steunend op beide knoppen van haar barkrukleuning. Als ze dan een tijdje later aankondigde dat ze naar huis wilde, en mijn vraag om haar thuis te brengen positief beantwoordde, waren drie dingen zeker: ik was verliefd, had verkering en zuchtte een paar weken later onder de ergste aller pijnen: die van het liefdesverdriet.
Eén ding zal ik trouwens de rest van mijn leven nooit vergeten. Ik had een keer een meisje thuisgebracht (de term versieren bestond volgens mij ook nog niet) en keerde zo trots als een pauw terug in Tinck. Toen ik bovenaan de trap aankwam, stelde iemand die kennelijk getuige was geweest van mijn verovering een nogal prozaïsche vraag: 'Hej d'r nog emm'n bie de batterije pakt?' In mijn huidige kennissenkring is dit inmiddels een gevleugelde uitspraak. Overigens beantwoordde ik de vraag destijds met een stalen gezicht met ja. Natuurlijk was dat een leugen. Ik zat toen niet aan 'batterijen', ook niet aan billen of borsten. Ik zat eigenlijk helemaal nergens aan. Een beetje tongen (toen nog tongzoenen geheten), daar hield het wel mee op.
Treurig, maar waar, dit is het belangrijkste dat bij mij opkomt als ik terugdenk aan Tinck. En verder, wat weet ik verder nog? Het zijn flarden. Ik herinner me vaag dat we oecumenische diensten organiseerden (ik meen in de Goede Herder kerk), en af en toe regelden we ook een optreden van een bandje in Tinck, geloof ik. Verder schieten er vooral namen door mijn hoofd. De eerste is die van Klaas Spreen, voorzitter, initiator en drijvende kracht. Had ik wel respect voor. Uiteraard komt de al genoemde Harry Bouma boven. Na de middelbare school zijn we elkaar uit het oog verloren, maar een jaar of tien, twaalf geleden kwamen we elkaar tegen op een dorpsplein in Frankrijk. Hij bleek met vrouw (Grietha dus) en kinderen op dezelfde camping te staan als wij (mijn inmiddels ex-vrouw, kids en ikzelf). Dat was wel even gezellig. Tegenwoordig treffen we elkaar met enige regelmaat in de businessruimte van FC Groningen. Harry is iets hoogs bij het Noorderpoortcollege (een verzamelnaam van een giga-hoeveelheid scholen in stad en provincie Groningen). Roel Groenhof komt bij me op. Nog steeds bevriend met Harry, woont ook in Groningen en zijn kinderen gaan geloof ik naar dezelfde middelbare school als mijn oudste twee. Roel heeft dacht ik psychologie gestudeerd, is nu iets van adviseur en ik gok dat hij in een Volvo V70 rijdt. Willem Koster nestelt zich uiteraard op mijn netvlies. Kwam ik een paar jaar geleden nog wel eens tegen in het uitgaansleven (maar ik ben uitgestapt) en later in het supportershome van FC Groningen. Is uitbater van café Koster aan de Carolieweg in Groningen. Evert Everts, geweldig leuke vent uit Hollandscheveld, brildragend. Meer dan twintig jaar niet gezien. Benieuwd hoe het met hem is. Kon altijd heel best met hem ouwehoeren. Geke Timmerman heb ik in Tinck ontmoet. Was ouder dan ik, maar had desondanks een tijdje verkering met me toen ik in 4 Atheneum zat. Ze woonde aan de Buizerd. Haalde ik vaak op van de rubberfabriek (Ruma?), waar ze werkte. Dan gingen we meestal even naar Het Wiel, een koffiesjop (in de ouderwetse zin van het woord) tegenover het MAC. Dat jaar bleef ik zitten, na de grote vakantie ging de verkering uit. Jan Kroesen of Kroese was mijn opvolger. Geke had ook nog een vriendin, Elly. Woonde aan de Schutstraat of Het Haagje. Ging enige tijd met Aarnoud Meijers, mijn vroegere buurjongen en vriend aan de Vondelstraat. Aarnoud woont al jaren in het westen des lands, zijn ouders nog steeds aan de Vondelstraat, nummer 9. Andere meiden. Er was nog een Geke, achternaam vergeten. Kort donker haar, heel aardig iemand, prachtig lichaam. Heb ik één keer naar huis gebracht. Dinette Hartman vond ik wel een lekker ding. Brutaal, blond, wipneus, spannende kleren.Woonde aan de Bentinckslaan, geloof ik. Was bevriend met de al eerder genoemde Erna Ham, die nauwelijks in Tinck kwam, maar met wie ik wel een tijdje verkering heb gehad. Werkte op zaterdagmiddag bij de bakker (Blanken, geloof ik). Mijn ouders vonden har een flinke meid. Hilda of Hilde Westra herinner ik me ook nog. Woont in Groningen, kom ik wel eens tegen, maar spreek ik nooit. Zusje van Aly, die met Bennie Hartman is getrouwd. Heb ik later nog eens ontmoet in hun kledingzaak aan de Tamboerpassage. Zijn volgens geruchten zwaar Gereformeerd. En daarmee is het wel zo'n beetje gebeurd.
Ik besluit de website van Tinck te raadplegen, misschien schiet me dan nog iets te binnen. Er staan foto's op. Geen bekenden, behalve de onvermijdelijke Harry Bouma (woeste baard, lange haren; hij is nu kaal). Op één foto zie ik Harry met Steven Fischer. Kwam wel eens in mijn voormalige stamkroeg de Padangbar, jaren niet meer gezien. Andere gefotografeerde personen zijn mij volstrekt vreemd.
De lijst van genodigden dan. Die levert meer aanknopingspunten op. Leo (tegenwoordig Lejo) Bouma, broer van Harry. Woont in Groningen, kom ik wel eens tegen. Aardige jongen. Hé, Bart Blanken. Leuke vent, donker haar, gulle lach. Getrouwd met Dinette Hartman, begrijp ik. Jan Otto Blanken en Sjoukje Nijdam. Woonden een aantal jaren geleden nog in Roden. Ik heb nog wel eens tegen Jan Otto gevolleybald. Sjoukje, blond en heel aardig. Zus van Bep, die tegenwoordig Berber heet; komt veel in café de Pintelier, superslank, jarenlang verkering gehad met Wiendelt Hooijer, maar inmiddels alweer heel lang bij een kunstenaarstype met hoed.
Menno van Dorsten staat op de lijst. Is van mijn tijd. Had dacht ik steil haar. Verder geen herinneringen, maar als hij er is op 27 maart zal ik hem zeker herkennen. Familie Dunnink. Mijn zus zat bij Geertje Dunnink in de klas, maar of ze van dezelfde tak van de familie is? Evert Everts en Roel Groenhof staan op de lijst. Roel Hartman, ken ik nog. Steil haar met bril? Ben (voorheen Bennie) Hartman en Aly Westra zie ik staan. En dan Gerard Hendriksen en zijn vrouw Anneke. Kan me niet herinneren dat Gerard een Tincker was. Ik ging wel met hem om. Logeerpartijen bij opa en oma, en ooms en tantes enzo, en zomervakanties in het buitenland met zijn en mijn ouders en zussen. Gerards vader Bertus heeft nog wel eens contact met mijn vader. Willem Hersevoort staat erop. Kwam aan de Vondelstraat 11 te wonen toen wij naar de Van Limburg Stirumstraat verhuisden. Leuk om hem weer te zien. Bert Hooijer… Daar waren er wel honderd van in Hoogeveen. Ik vermoed dat déze Bert de broer is van Wiendelt. En dan Aly Koster. Naam komt me bekend voor, maar er komt geen gezicht voorbij. Heeft een exotische achternaam gekregen, Jarra Ricardo. Theo Jassies. Naam ken ik, maar verder roept het niets bij me op. Wim Koster, al genoemd. En, jawel, Jan Kroesen (met N dus) en Geke Timmerman.. Ga ik een ex ontmoeten op 27 maart? Janet van der Wal. Als ze de dochter is van Lo en Mien, weet ik precies wie het is. Hartstikke leuk mens, net als haar oudere zus Saskia. Aede en Harmen Oostra, zoons van de dominee, rooie Theo. Geert Potjewijd. Ken ik wel, weet ik niets meer van. Aparte snuiter, geloof ik. Hans Slaa en Han de Boer. Hans, zoon van onze kapper aan de Hoofdstraat; Han is de jongere zuster van Grietha. Klaas Spreen is getrouwd met Ali Everts, maak ik op uit de lijst. Is Ali een zus van Evert? Jan Veenstra dan. Aardige gozer, kwam uit Noordscheschut, sluik lang haar. Tegenwoordig woordvoerder van Essent.
En dan is de lijst op. Ik zie nog één mogelijkheid om mijn Tinck-geheugen wat op te porren: ik ga kijken in oude foto-albums. Het resultaat liegt er niet om. Maar liefst vier foto's. Eén is genomen op mijn zeventiende verjaardag. Na een zitje bij ons thuis zijn we kennelijk verkast naar Tinck. Dat maak ik op uit de foto waarop ik mezelf terugzie terwijl ik in Willems DJ-hokje een plaat opzet. De andere drie foto's betreffen een wereldkampioenschap dat we met Tinck hadden georganiseerd. Jawel, een wereldkampioenschap. En wel het wereldkampioenschap pannenkoeken eten………..
Ontroering maakt zich van me meester, een traan welt op. Wat een keurige jeugd heb ik toch gehad. Niks geen sex, drugs en rock en roll. Niks batterijen, borsten en billen. Nee, oecumenische diensten organiseren en pannenkoeken eten.
Dat belooft wat voor de 27ste maart!
Romke Hoogstra Groningen, 9 maart 2004
NB De deelnemers lijst is om privacy redenen verwijderd van de site.
copyrights Jeugdsociëteit Tinck